‘Niemand hoort kanker te krijgen’

'Kanker is een verschrikkelijke, oneerlijke ziekte'

Op 10 oktober 2021 liep Hendrik 21 kilometer tijdens de Marathon Eindhoven. Deze kinderarts keek achter de schermen mee met zijn collega-gynaecoloog naar de uitslag van het kijkonderzoek (colposcopie) van zijn vrouw. ‘Ik zag meteen dat het foute boel was. Diezelfde middag vertelde ik onze kinderen van 8 en 6 dat hun moeder baarmoederhalskanker had. Je leven staat op zijn kop.’

'Niemand hoort kanker te krijgen'

Een dag later kwam ik erachter dat het om een type tumor ging dat vaker in uitgezaaide vorm wordt gevonden. Ik dacht direct: ik ga mijn vrouw kwijtraken. En onze kinderen hun moeder. Ik was in paniek. Niemand hoort kanker te krijgen. Kanker is een verschrikkelijke, oneerlijke ziekte. Als je ziet wat het met ons gezin heeft gedaan. Sanne is de oermoeder van ons gezin die altijd alles draaiende houdt. Ik kon me niet voorstellen dat ik het zonder haar zou redden.’ Sanne heeft na de diagnose de boel nog een half jaar bij elkaar gehouden. Hendrik: ‘Het moment dat ik er bovenop kroop, zakte zij door het ijs. Dat is een fenomeen dat ik vaak zie in mijn werk. Als neonatoloog op de intensive care voor pasgeborenen zie ik iedereen - behalve de moeder - instorten in zo'n situatie. Op het moment dat het goed gaat met het kind, stort de moeder in. Daar waarschuw ik mensen vaak voor. En toen gebeurde het in mijn eigen thuissituatie.’

Vage klachten

Sanne liep rond met vage klachten die in de richting van baarmoederhalskanker wezen. ‘Maar ik werd 40 en ik wachtte de 5-jaarlijkse oproep voor bevolkingsonderzoek af. Achteraf gezien was dat onverstandig. Ik had hier niet veel langer mee door moeten lopen. Dan was ik er niet meer geweest.’

Fysiek herstel

‘Twee maanden na de operatie werd ik fysiek hersteld verklaard. Alles is verwijderd. De tumor, mijn baarmoeder en allerlei klieren. De wonden waren genezen. Maar ik had een buik vol met vocht: de weggehaalde klieren voerden het vocht niet meer af. Ik moest echt revalideren: lopen ging moeizaam, plassen moest met een katheter. Het hielp dat ik voor de diagnose was gaan sporten. Mijn spieren deden het nog. Ik begon met oncologische fysiotherapie. Langzaam overwon ik mijn angst en durfde ik ook weer te rennen.’

Mentaal herstel

De mentale klap kreeg ik 1 jaar later. Na de diagnose is je leven totaal anders. Ik dacht: we gaan ervoor. Iedereen zei dat ik dapper was. Maar ik geloof dat dat voor iedereen geldt die hoort dat hij kanker heeft. Je wilt overleven. Toen ik wist dat het de goede kant opging, wilde ik terug naar wie ik was en wat ik kon. Maar ik onderschatte dat mijn leven voortaan gekleurd is. Ik weet nu dat het ook afgelopen had kunnen zijn. Dat gevoel drukte ik heel lang weg. Daar zit voor mij verdriet. Wat heb ik mijn gezin aangedaan door niet te onderkennen dat ik nog steeds een patiënt was? Het duurde 9 maanden voordat ik uit dat diepe dal kroop.’ Corona droeg ook niet bij aan haar herstel. Hendrik: ‘Ze krabbelde er net weer bovenop toen corona uitbrak. Als directeur van een basisschool moest ze vol aan de bak. Er werd toen heel veel van haar gevraagd.’

Symbolisch afronden

Een jaar of 5 geleden begon Hendrik met sporten. ‘Ik was klaar met de opleiding tot specialist. Daarna kreeg ik weer ruimte voor andere dingen. In het begin was ik na 3 minuten op de loopband al gesloopt. Sinds corona ren ik veel buiten. Een goede vriend - een triatleet - moedigde me aan steeds verder te lopen. Afgelopen najaar liep ik al 20 kilometer. Deze marathon is een persoonlijke uitdaging. En tegelijkertijd zamel ik geld in voor KWF.’ Sanne schiet vol als ze alleen al dénkt aan de loop van Hendrik. ‘Het is mooi dat Hendrik de afgelopen heftige jaren zo symbolisch gaat afronden. Ik denk dat je me na afloop ook kunt opvegen.’